~~Peron 2~~

II peron metra

Siedziała sama na peronie. Na głowie miała kaptur. Mało ludzi o tej porze jeździło tym środkiem transportu, zwłaszcza na drugim peronie. Dlatego prawie zawsze było pusto i ciemno. Idealnie dla Shiroyi. Czuła się taka odizolowana od wszystkich. Patrzyła w ziemię. W oddali było słychać nadjeżdżające metro. Zatrzymało się przy peronie, lecz nikt z niego nie wyszedł. Lampy nad dziewczyną migotały. Nie miał kto wymienić żarówek.

Shiroya po zauważeniu psa wstała z ławki. Mimo groźnego szczekania i warczenia nie cofnęła się nawet o krok. Zastanawiała się jak pies musi cierpieć z powodu choroby. Musiała go jak najszybciej stąd zabrać, zanim jacyś ludzie wyjdą z metra lub przyjdą na peron. Powoli okrążyła psa. On cały czas nie spuszczał z niej swojego wściekłego spojrzenia. Jej serce waliło jak młot pneumatyczny. Przełknęła ślinę i zrobiła krok w tył. Mogła po prostu uciec. Raczej nie dogoniłby wampira, ale martwiła się o ludzi.
- Siad piesku - powiedziała cicho. Wiedziała, że i tak nie posłucha, ale chciała chociaż spróbować.

Gdy pies skoczył na tajemniczego chłopaka Shiroya przestraszyła się nie na żarty. Wbił te swoje żółte zębiska w ciało czerwono włosego z którego pociekła karmazynowa ciecz. Kiedy rzucił on wściekłym zwierzęciem o ścianę z brutalną siłą domyśliła się, że nie jest człowiekiem. Mogła się pokazać. Podeszła do niego powoli i zdjęła kaptur z głowy. Teraz było widać jej śnieżnobiałe włosy i czerwone oczy.
- W porządku? - zapytała i spojrzała na rękę. Nie była zdziwiona, gdy rana się zagoiła.

Spojrzała w stronę upadku psa "trupa". Dlaczego takie cholerstwo biega po peronie? - myślała, po czym jej wzrok znów powędrował na nieznajomego. Gdy powiedział, że wszystko z nim dobrze ulżyło jej. Jednak nad czymś się zastanawiała. Co jeśli on jest zły i będzie spróbował ją skrzywdzić w jakikolwiek sposób? Chociaż miał już okazję to zrobić. Mimo wszystko dziewczyna miała się na baczności.
- O to samo mogę zapytać ciebie - mruknęła i odgarnęła swoje śnieżnobiałe włosy. - Jeśli chcesz wiedzieć to takie miejsca mi odpowiadają. Lubię tu przebywać. Zazwyczaj jest tu mało ludzi, więc nie muszę ukrywać swojej natury.
Położyła prawą rękę na biodro i czekała na reakcję chłopaka.

- Dam? Nie jestem żadną damą. - powiedziała dziewczyna i zaśmiała się. - Poza tym, proszę, abyś nie używał takiego określenia jak "pijawka". Jest nieładne. - Shiroya nie lubiła jak porównuje się ją do takich zwierząt. - Nie martw się. Jestem już dużą dziewczynką, dam sobie radę. - mruknęła, a jej kąciki ust lekko się podwyższyły. Również się zastanawiała skąd się brały te psy "zombie". Przecież nie mogły sobie tutaj przyjść ot tak. Spojrzała na chłopaka. Z jednej stron wdawał jej się złośliwy, a z drugiej urokliwy. - Zdradzisz mi swoje imię?

Splotła ręce na piersi.
- Myślałam, że to mężczyźni przedstawiają się najpierw. Widzę, że maniery z XX wieku zeszły na psy. - odburknęła. Podeszła do ławki i usiadła zarzucając nogę na nogę. Spojrzała na chłopaka.
- Coś tam jest, że tak się "pan" przygląda? - słowo "pan" wypowiedziała z wyczuwalnym sarkazmem.

Pierwszą wypowiedź dziewczyny puścił mimo uszu. Co jest? - powtórzył w myślach. - Chyba nie masz takiego dobrego sluchu. - wywnioskował. Masato słyszał z głębi tunelu jakieś dźwięki. Przypominały odgłos chodzenia zwierzęcia. Demon domyślił się, co znajduje się w tunelu.
- Ależ nic takiego, psze pani - odparł zadziornie. - Powiadasz, że jesteś duża i dasz sobie radę sama? - zapytał. - No dobrze. Jeśli przeżyjesz to przyjdź jutro o północy przed bramę cmentarza - powiedział wchodząc spowrotem na podest. Przeszedł parę kroków i zatrzymał się obok wampirzycy.
- Jeśli przeżyjesz... - dodał szepcząc jej do ucha. Poszedł dalej i wyszedł z peronu.

[z/t]

Na złośliwą odpowiedź chłopaka, Shiroya przewróciła oczami.
- Oczywiście, ża dam - powiedziała. Czuła, że zbliża sie niebezpieczeństwo. Ma przyjść na cmentarz o północy? Załatwione. Czerwono włosy stawał się co raz bardziej grubiański. Gdy szepnął jej do ucha, lekko zadrżała, a potem spojrzała się w kierunku torów. - Czy to ma być... - nie dokończyła, bo chłopak zniknął. - Co za cymbał... - skomentowała.

Po odejściu chłopaka stałaś parę minut w milczeniu. Twój wzrok mimowolnie co chwilę kierował się ku tunelowi, w który tak bacznie wpatrywał się demon. Czułaś, że coś jest nie tak. Dlaczego powiedział "jeśli przeżyjesz"? Czyżby coś miało się stać? Zastanawiałaś się nad tym i nie zwracałaś zbytniej uwagii no to, co dzieje się wokół Ciebie. Podczas twojej nieuwagi coś zmierzało tunelem w stronę peronu. Po minucie, lub dwóch z ciemności wyłoniły się znane ci już bestie. Tym razem to nie był tylko jeden. Stado składające się z dziewięciu stworzeń przemieszczało się po torach. Cały czas kierowały się trzema zapachami. Dwoma "ludzkimi" i jednym ich byłego towarzysza. Szybko cię zauważyły. A ty ich. Na czele watachy stał jeden większy od reszty kundel. Każdy wyglądał tak jak ten, którego zabił demn. Ich sierść liniała i była oblepiona zasychającą już juchą, skóra gniła i miejscami obnażała koszmarnie wyglądające mięśnie i żyły. Obrzydliwy widok. A teraz pomnożony przez dziewięć. Przeraziłaś się. Zrobiłaś krok w tył, ale nim się zorientowałaś byłaś już otoczona. Bestie warczały i obnażały spruchniałe kły. Jednak żaden nie atakował.

Patrzyła na nich po kolei. W oczach miała strach, ale wiedziała że musi sobie poradzić. Przełknęła ślinę i zaczęła iść w stronę jednego z psów. Spojrzała w jego ciemne oczy. Były przepełnione złością i nienawiścią. Zatrzymała się metr przed nim.
- Kto ci to zrobił piesku? - powiedziała. Na pewno jej nie zrozumiał i zaraz wszystkie się na nią rzucą. Ale postanowiła się nie dać. Przecież dzisiaj ma się spotkać o północ na cmentarzu z tym bałwanem. W ogóle po co ją zaprosił? Nawet nie zna jego imienia.

Kiedy usłyszała gwizd od razu odwróciła się w stronę dźwięku. Zobaczyła chłopca o czarnych włosach. Zdziwiła, się gdy psy go posłuchały. Delikatnie się cofnęła. Kim był ten koleś? - myślała, lecz nada nie straciła czujności na wypadek, gdyby psy znów zaatakowały.
- Kim jesteś? - zapytała - To znaczy kim naprawdę jesteś? Bo raczej nie człowiekiem.

Widać było, że te psy były przyjaciółmi czarnowłosego, lecz niektóre z nich w ogóle go nie słuchały. Założyła włosy za ucho. Nie odwracała oczu od chłopaka i czekała na odpowiedź.
- Ah tak... Widzę, że nie chcesz powiedzieć mi kim jesteś. Nie winię cię za to. Nawet rozumiem. A może zdradzisz mi swoje imię? Ja jestem Shiroya.
Spojrzała na swoją rękę. Rana się powoli goiła. Została tylko szrama z zaschniętą krwią.
- Tak, nic mi nie jest. To tylko draśnięcie.

Kiedy chłopak zdradził swoje imię, dziewczyna uśmiechnęła się. Cieszyła się, że przynajmniej tyle od niego usłyszała. Spojrzała w stronę wąchającego psa. Wiedziała co tam jest. To ten nie umarły pies, którego czerwono włosy rzucił o ścianę. Teraz wiedziała, że są to przyjaciele nijakiego Shintaro. Gdy zobaczył jednego ze swoich pupili martwego zezłościł się. Shiroya stwierdziła to po jego głosie i zachowaniu. Jego oczy były przepełnione nienawiścią.
- Nie wiem... Nie znam go. - odpowiedziała - Przykro mi, ale wydaje mi się, że on sie po prostu tylko bronił. Pies zaatakował pierwszy.